Сафлык һәм мәхәббәт

Сафлык — бу дөньяда зур бер байлык,
Тик бер көн килеп, үзгәрә барлык.
Сөйгән ярның күзләре ялтыраганда,
Хисләрең ташып, вакыт туктаганда.

Күзләрендә ут, йөрәккә ялкын,
Мәхәббәт чәчәк ата, нигә булсын ялгыш?
"Мин синең белән, бу мизгел — искиткеч!"
Тик вакыт үтә, һәм хисләр күпкә арта.

Шаярта төшкәндә, хәтердә калыр,
Тормыш юлында, бергә булган хисләр.
Сафлык югалса да, мәхәббәт яшәр,
Һәр мизгелдә, синең белән бәхет булыр!

Мәхәббәт уты, беркайчан сүнмәс,
Синең белән гомергә юллар ачылыр.
Сафлык югалса да, күңелдә ныклык,
Безнең хисләребез — алар гел яңарыр.

Кемдер сагына, кемдер оныта,
Ләкин безнең өчен бу — яңа башлангыч.
Синең белән һәр көн — яңа бер кичә,
Якты хисләр белән, бергә булу, чын!