Ике бала

Беркөнне хатыным белән
Эшемнән кайтып килдем.
Гараж янында утырган
Улымны, ахры, күрдем.

Без чыккач, ул исәнләште,
Һәм хәлләрне белеште.
“Мин хәзер, эшем буенча
Тиз барып киләм” – диде.

“Ярар” – әйттек без анарга,
Һәм өйгә кереп киттек.
Анда, безнең шаккатуга,
Шул ук улымны күрдек...

“Син бит әле генә киттең?
Эшләр буенча бардың?”
“Нинди эш? Мин сезне өйдә
Чыкмыйча, көтеп яттым!”